Dil gelişiminde gecikme olan çocuklar genellikle ebeveynleriyle ve diğer kişilerle sınırlı oranda sözsüz iletişimde bulunurlar. Bu sorun birçok unsurdan kaynaklanmış olabilir. İlk olarak, diğer insanlar yanlarında olsa bile kendi başlarına oynamayı tercih edebilirler. İkinci olarak, diğer insanlarla, acıkmadıkları, yorgun olmadıkları, rahatsız olmadıkları ya da karşılanmamış bir ihtiyaçları olmadığı sürece iletişime başlamaktan sakınabilirler. Üçüncü olarak, onunla iletişime geçmeye çalışan kişiden yüzünü ya da vücudunu çevirerek ya da etkileşimi kısa bir süre sonra sürdürmeyerek etkileşimi sonlandırabilirler.

Çocuklar iletişim yeteneklerini diğerleriyle etkileşime geçerek geliştirirler. Eğer çocuk düzenli olarak ortak etkinliklere katılmazsa, nasıl iletişim kurulacağını öğrenmek için yeterli fırsatı olmayacaktır. Diğerleriyle etkileşime geçmek ya da düzenli aralıklarla sözsüz iletişim kurma konusunda ilgisi olmadığı sürece, sözcüklere ya da dile daha az ilgisi olacaktır.

Ebeveynler, çocuklarına diğer insanlarla etkileşime geçmeye ilgi duymaları ve bundan zevk almaları konusunda yardımcı olabilirler. Bunu çocuklarıyla etkileşime geçme fırsatlarını kollayarak yapabilirler. Çocuklarıyla etkileşim kurduklarında, çocukların yapabileceği ya da söyleyebileceği şeyleri yapmalı ve söylemelidirler, onların liderliğini takip etmeli, canlı ve istekli olmalıdırlar. Eğer ebeveynler çocuklarının kendi kendilerine olma eğilimlerine razı olurlarsa, çocuklar sadece belli durumlarda ortak etkinliklere katılacaklar ve dil ve iletişimlerini geliştirmeleri için gerekli sözel olmayan diyaloglarla alıştırma yapamayacaklardır.

Yazar : İrem ARNAVUT